Dana 17.03.2016. godine, stručni tim Zavoda za zaštitu i korištenje kulturno-historijskog i prirodnog naslijeđa Tuzlanskog kantona boravio je u Dobrnji kod Tuzle. Cilj ove posjete bio je obilazak stare džamije u Dobrnji a na poziv džematskog imama Ibrahim ef. Softića.
Na terenu su boravili: Benjamin Bajrektarević, prof. direktor Zavoda, mr.sc. Rusmir Djedović i Almir Mutapčić, bachelor arheologije.
Dobrnja je vrlo staro naselje, starinom se naziva Dobrinje a zadnjih stoljeća je preovladao naziv Dobrnja. Naselje Dobrinje se u srednjem vijeku nalazilo u župi Soli (Dolnje Soli), i obuhvatalo je veći prostor. Na zapadu do doline rječice Lukavac, na sjeveru do doline rijeke Tinje, na istoku do naselja Breške a na jugu do Ljepunica uključujući Milešiće.
Dio Dobrinje na kojem je današnje naselje Dobrnja u 16. stoljeću se naziva Čikanić (Čikan) Dobrinje. Vjerovatno po familiji ili ličnosti koji su starinom posjedovali taj dio naselja. Početkom 16. stoljeća područje zauzimaju osmanlije i naselje se nalazi u nahiji Dolnja Tuzla. Odmah prvih decenija je započeo i proces prihvatanja islama od lokalnog stanovništva. Tokom 16. stoljeća u naselju je najvažnije bilo uzgajanje vinove loze i pšenice (odatle nazivi zemljišta Vinogradi i Vina u Dobrnji). O naselju u 16. stoljeću je više pisao poznati turkolog i naučnik Adem Handžić u važnom djelu „Tuzla i njena okolina u 16. vijeku“.
Smatra se da je Dobrnja rodno mjesto poznatog naučnika i kulturnog radnika Muhameda Hevaija Uskufija iz 17. stoljeća. Prema tradiciji u Dobrnju se iza 1686. godine iz Mađarske naseljavaju Kunosići. Ima ih i u Starom Lukavcu a neki se iz Dobrnje odseljavaju u Tuzlu.
Od austorougarskog perioda sa istočne strane naselja Dobrnja prolazi makadamski put od Posavine ka Tuzli. Blizu mezarja Crvenke na njemu se starinom nalaze han Ibrahima Šehanovića, pored njega kovačnica a neposredno pred Drugi svjetski rat je izgrađen i Sokolski dom. Tu je izgrađena i osnovna škola. Na tom prostoru danas se razvio novi dio naselja Dobrnja sa novom džamijom i Kulturnim centrom.
Najvažnija kulturno-historijska dobra u naselju Dobrnja u svakako turbe u Čanićima i stara džamija u središtu starog dijela naselja. Ova džamija zasigurno postoji još iz osmanskog perioda, imala je drvenu munaru. Kao takva je postojala sve do 1937. godine.
Preko puta džamije od početka 20. stoljeća postoji i zgrada mekteb-ibtidaije, a pored nje u haremu, starinom postoji sibijan-mekteb. U haremu su i brojni vrijedni i stari nišani. Ima ih i sa natpisom.
Velikom akcijom mještana Dobrnje 1937. godine je izgrađena monumentalna, zidana zgrada džamije sa visokom munarom od kamena uz nju. Dimenzije džamije su 13,50×12,95m. U džamiju se ulazi kroz trijem sa lukovima. Unutrašnjost džamije je sa lijepim zidnim ukrasima i sa takođe lijepim mihrabom. Od drveta sa ukrasima su izrađeni ostali elementi unutrašnjosti džamije: mahfil, mimber i ćurs. Džamija je zadnji put obnavljana 1967. godine. Detaljnije o džamiji i džematu Dobrnja piše dobar poznavalac ove problematike mr. Ševko Sulejmanović u knjizi o Medžlisu IZ Tuzla, koja uskoro treba da izađe iz štampe.
Ova džamija je bila u upotrebi do zadnjeg rata, tokom rata i do 1996. godine. Te godine je izgrađena velika nova džamija pored magistralog puta Tuzla-Srebrenik a uz nju i Kulturni centar „Muhamed Hevai Uskufi“.
Od 1996. godine zgrada stare džamije u Dobrnji propada. Višedecenijska eksploatacija uglja ispod naselja uslovila je pucanje zgrade i ona se danas nalazi u jako ugroženom stanju. Zbog toga se Zavod za zaštitu i korištenje kulturno-historijskog i prirodnog naslijeđa Tuzlanskog kantona pridružio džematlijama Dobrnje u nastojanjima da se obnovi ova lijepa i vrijedna zgrada džamije.
Domaćini stručnoj ekipi Zavoda su pored imama Ibrahim ef. Softića bili i: mutevelija Senad Mujagić, članovi džematskog odbora Brajko Joldić i Medin Bećić te mladi ef. Mujagić i stariji mještanin Razić.
